Christian Ravnbak over het creëren van persoonlijke verhalen
Bloemsierkunstenaar Christian Ravnbak werkt al met bloemen sinds hij op 16-jarige leeftijd naar Frankrijk reisde en geobsedeerd raakte door narcissen en mimosa. Later werd hij ingehuurd om de restaurants van chef-kok Frederik Bille Brahe te versieren met bloemen en van daaruit evolueerde het werk van de 24-jarige Ravnbak naar prachtige tafeldecoraties met antieke verzamelobjecten en bloemen met persoonlijke herinneringen voor restaurantopeningen, privé-evenementen en diners voor prestigieuze modehuizen.
Na de 9e klas woonde ik een jaar in Frankrijk om de taal te leren. In maart stonden er overal in Parijs straatverkopers in gele kraampjes die kleine bosjes narcissen verkochten die zo dichtgebonden waren dat het net microfoons leken. De verkopers zagen waarschijnlijk gewoon een kans om geld te verdienen, maar voor mij was het een verbazingwekkend tafereel dat zich ontvouwde terwijl ze om klanten riepen - de bloemen waren zo mooi. Tijdens een reis naar Zuid-Frankrijk ontdekte ik voor het eerst mimosa. Ze groeien net als berkenbomen in Denemarken. Om een mimosaboom te zien op een middag waarop de lentezon de hele dag heeft verwarmd en er plotseling een grote gele wolk op de boom groeit, is verbazingwekkend.
In Frankrijk begon mijn fascinatie voor bloemen pas echt te groeien. Het is ook de plek waar ik een verzamelaar van antiek ben geworden.
Ik vond zoveel mooie schalen, kopjes, borden en vazen op de markten. Toen ik begon te werken met bloemen en het decoreren van tafels, was dat vaak gebaseerd op een vaas of schaal die ik had gevonden. Ik zocht naar een manier om iets toe te voegen aan de dingen die ik had verzameld en toen ik bloemen en antiek combineerde, realiseerde ik me dat dat was wat ik kon bijdragen.
Als ik bloemen zoek voor een gedekte tafel, kies ik meestal bloemen die een betekenis voor me hebben. Die herinneringen oproepen zoals de narcissen en mimosa's uit Frankrijk. Een derde favoriet is het lelietje-van-dalen, een lief, klein en geurig bloemetje dat ik als kind met mijn oma heb geplant. Of dahlia's, die ik in grote hoeveelheden mocht plukken toen ik voor Camilla Plum werkte en er een 19e-eeuwse terrine mee vulde. Als ik een bloem zie die me raakt, word ik echt high. Ik wil het mee naar huis nemen en er mijn stempel op drukken. Het is altijd een intuïtief proces, ik plan nooit van tevoren welke bloem ik ga kiezen.
Het feit dat mijn spullen een verhaal hebben, is alles voor me. Ik kijk ernaar en denk: "Je hebt echt geleefd. Ik vraag me af wat je hebt gezien. Ik ben zo blij dat je mijn bloemen zo mooi maakt." Ik kan de geschiedenis van dingen alleen interpreteren aan de hand van hoe ze eruit zien. Het is voor mij niet belangrijk wie ze gemaakt heeft, het gaat erom dat ik geniet van hoe ze eruit zien. Mijn ochtendbroodje eten op een speciaal bord waar een heel leven achter zit, geeft me een innerlijke warmte. Een vonk. Net als wanneer je bij een concert bent en denkt, dit is het wildste wat er is.
Ik weet niet zeker of de mensen die ik uitnodig om van het bord te eten hetzelfde gevoel zullen hebben, maar alleen al het feit dat ik het met anderen kan delen maakt me gelukkig.
Voor mij gaat het dekken van een tafel over het creëren van universums en kleine verhalen. De bloemen dragen persoonlijke herinneringen met zich mee en de voorwerpen brengen een verhaal met zich mee. Ik weet niet of mijn verhaal door iedereen gezien kan worden, maar voor mij vertellen de bloemen, vazen, borden, lepels en het tafelkleed altijd een verhaal en ik kan alleen maar hopen dat mijn keuzes de gasten beïnvloeden. Het is onmogelijk voor mij om te zeggen waarom de objecten samenwerken, maar dat doen ze wel. Natuurlijk is de plaatsing van de verschillende dingen cruciaal. Hoe ze onder de bloemen staan. Ik heb geen recept. Het is iets wat ik voel als ik het zie.